Goed voorbeeld doet goed volgen. Slecht voorbeeld ook.

Berichtte ik vanmorgen nog over de strapatsen van Shadow van gisteren, vandaag was "dien andere heikneuter" aan de beurt. Ditmaal handelt het niet zozeer over een paar oren die er voor de sier aanzaten, maar over het licht gehavende oor van de jonge saarlooswolfhond die zijn eerste avontuur in gang zette.

Zijn bebloede oor valt u natuurlijk meteen op. Maar kijk goed: zijn vacht druipt nog van de modder. Wat was het geval?

We liepen over het pad naar het bos, en plots schoot Odin rechtsaf de sloot in. Omdat daar veel waterplanten groeien en er een bruine laag over het water ligt, vermoed ik dat hij gedacht had eroverheen te kunnen lopen. Dat viel dus tegen: met zijn voorpoten inmiddels op de andere oever hing hij nog met zijn achterwerk in het bruine water (het is er gelukkig niet diep). Even zag ik hem twijfelen, maar toen zette hij zijn plan door: hij kroop aan de overkant uit de sloot, werkte zich door het prikkeldraad en schoot het weiland aan de andere kant van de sloot op.

Aha! Nu begreep ik waarom. Een paar kraaien zetten zich verveeld in beweging en vlogen weg. Odin staarde ze druipend na en keek toen in mijn richting. Ja baas, als Shadow achter de eenden aan mag, dan mag ik toch wel achter kraaien aan?

Natuurlijk mag Shadow niet achter eenden of andere vogels aan, maar hou hem maar eens tegen. Reigers jaagt hij ook altijd weg, en alleen als ik de vogels eerder heb gezien dan hij, weet ik Shadow er nog wel vanaf te houden. Maar die kraaien, die had ik niet gezien, en Odin is een Saarloos. Die trekt zijn eigen plan, zo vermeldt de literatuur.

Zo was het vandaag  in ieder geval wel. Maar een kraai is te slim om zomaar gepakt te worden, en dus stond Odin al gauw in zijn eentje midden in het weiland te koekeloeren. En toen moest hij nog terug. Na wat dralen klauterde hij uiteindelijk weer terug door het prikkeldraad, en toen weer door de sloot. Bij mij aangekomen inspecteerde ik zijn oor, dat lichtelijk rood gekleurd was van het bloed. Opengehaald aan het prikkeldraad of een een doornstruik; gelukkig was het maar een schram. En die modder, ach, de vloer moest toch nog geboend worden.

"Oké," sprak ik, "kunnen we nu zonder onderbrekingen onze wandeling vervolgen?"

Maar thuis hebben we weer iets uit te leggen, bedacht ik me.

Shadow's oren

Ziet u deze oren? Deze zijn van het exemplaar dat luistert naar de naam Shadow. Voor driekwart made in Germany, en een vierde zou van Canadees-Amerikaanse dan wel Zwitserse oorsprong zijn.

"Ze luisteren altijd zo goed, die herders," zeg ik vaak trots tegen omstanders (Shadow is onze derde herder op rij), "ze komen altijd terug als ik ze roep. Zo benieuwd of het met onze Saarlooswolfhond Odin ook zo makkelijk zal gaan, dat leren luisteren. Maar Shadow geeft alvast het goede voorbeeld, dat scheelt een stuk in de opvoeding."

Ja nou. Maar gisteren toch ff niet. Twee verliefde eenden in de sloot (het is bijna lente) zijn meestal minder oplettend dan in andere jaargetijden, dus daar ging Shadow rennend langs de sloot, in weerwil van mijn geroep tot aan de vijver er in volle vaart achteraan.

Odin was ondertussen op onderzoek gegaan in het kreupelhout achter de sloot, dus ik moest nu twee kanten tegelijk op kijken. Gelukkig kwam Shadow al gauw weer terug van zijn "dappere" achtervolging, maar voordat hij mijn boze blik kon ontwaren stoof hij langs Odin door het kreupelhout naar het pad erachter.

"O een konijntje!" riep Sonja (zij heeft ook een herder maar dan 100% wit) en weg was Shadow weer - maar er was meer aan de hand. Twee andere grote honden waren achter nog meer konijntjes aan het rennen op het pad achter het kreupelhout en daar voegde die kwajongen van mij zich nu bij.

En daar stond ik dan, met twee grote oren van achttien maanden in mijn hand en ik maar roepen tot mijn stem klonk als die van Rene Froger in die irritante reclame. De bedoelde ontvanger van mijn boodschap gaf echter niet thuis. "Dit is de voice-mail van Shadow. Ik luister nu even niet."

Odin was inmiddels eveneens uit het zicht verdwenen achter het kreupelhout. Welke kant kon ik nu het beste in de gaten houden? Dan er toch maar vertrouwen in hebben dat Shadow wel weer terugkomt en dus koos ik voor de richting waar ik de jonge Saarloos voor het laatst gezien had.

"Daar komt Shadow al weer" riep Sonja, "oh hij weet heel goed dat ie fout is geweest!"
Ik draaide me om en inderdaad, met zijn oren plat in de nek (kennelijk had ik ze in het gras laten vallen en had hij ze weer teruggevonden) kwam Shadow op me afgerend en wierp zich vlak voor mijn voeten op zijn rug.

Inmiddels kwam Odin ook weer aangehobbeld op de typische manier van de jonge pup en zuchtend maar kalm deed ik beide honden de riem om. Het was vrijdagmiddag 5 uur, tijd voor de vaste traditie en huisvaderlijke taak van frietjes bakken. Ik keek naar Shadow. "Ik weet niet of jij vandaag na afloop ook een steeltje krijgt!" Hij is er namelijk verzot op, de allesvreter.

Hij wendde zijn blik af. Hij wist immers wel beter.

In bad

Altijd fijn om te wandelen het bos. Helemaal tof als Odin naast het pad mest vindt waar hij eens lekker in gaat rollen. Maar het baasje en het vrouwtje vinden de landelijke parfumlucht van de jonge held maar niks, dus...

... bij thuiskomst gaat meneer in bad!

De schelm. Nu heeft hij niet zoveel praatjes :-)

Weight a moment

Gisteren (10 feb) maar eens een meet- en weeg-momentje uitgevoerd met Odin.

Leeftijd Odin: 3 maanden en 2 dagen jong, of anders gezegd, 13 weken en 3 dagen.

Zijn gewicht: 14,9 kg.
Schofthoogte - ongeveer, hij stond niet echt stil :-) : ca 48 cm.

Zo - en daarna genoten beide honden van een welverdiende rust.

Afgelopen week in de tuin.

De afgelopen week was het ook prima weer om in de tuin te spelen. Deze foto's zijn van dinsdagmiddag.

Odin vindt dit al net zo leuk als Shadow.

Hap! Een oor.

En als we dan eenmaal binnen zijn, willen we toch eigenlijk weer naar buiten!

Ah toe!

Yes! We mogen weer, joepie!

Zo, maar nu is het echt genoeg, zegt het baasje.

Eerste boswandeling thuis voor Odin

Het was vanmorgen opnieuw van dat mooie open vriesweer; een goede gelegenheid voor een boswandeling.

Voor het eerst mag Odin ook mee - nog maar een kleine ronde, want voor een pup is het niet goed om al te grote afstanden te lopen.

Op het pad naar het bos zijn de honden op hun qui-vive:
ze horen duidelijk iets aankomen.
Het baasje hoort nog niets: wel handig,
2 paar extra oren.

Een paar maanden geleden kwamen we hier nog 2 herten tegen
die vlak voor onze ogen het pad overstaken.
Ditmaal blijkt het uiteindelijk gewoon een echtpaar met hond.

Wel erg interessant, het bos, vindt Odin.

Op de terugweg samen met een stok sjouwen.

De vijver: we zijn alweer bijna thuis.

Bij de vijver aangekomen schiet Odin ineens het ijs op, naar het eilandje, achter een kraai aan.

Ja ja, ik kom al! De kraai krijg ik toch niet te pakken.

"Wil je dat nooit meer doen?" lijkt Shadow te zeggen.

Nog even achter elkaar aan rennen, en dan naar huis!

AVLS Nieuwjaarswandeling

De echte weersvoorspellers zitten volgens mij niet bij het KNMI maar bij de Algemene Vereniging voor Liefhebbers van Saarlooswolfhonden. Want wat is er nu mooier dan de traditionele nieuwjaarswandeling te houden in een winters landschap? Vooruitziende blik dus om de wandeling pas begin februari te plannen!

Eerst was er het welkom in de kantine in Groesbeek. Erg leuk om alle broertjes en zusjes van Odin weer eens te zien.

Odin met zus Wodka.

Odin en broer Thorgal.

De wandeling bij Berg en Dal was een belevenis. In het winterse heuvellandschap was het met een alom aanwezig zonnetje prima vertoeven!

Zayro en Dexter (broers van Odin)

Moeder Riva en tante Kayra waren natuurlijk ook van de partij.

Zo'n mooi gezicht, een troep wolfhonden in het bos.

Vader Amigo was er ook! Wat is ie groot hè.

Van links naar rechts: Zayro, Wodka en Odin.

Weer broer en zus: hier Devi (links) met Odin.

Zo'n wandeling is nog wel vermoeiend voor pups van nog geen 13 weken :-)

Maar ook de grote jongens rustten uit!

Na afloop was er soep, broodjes, koude schotel - en natuurlijk koffie. Kortom, een zeer geslaagde middag!

12 weken keuring

Afgelopen dinsdag was Odin precies 12 weken oud jong. Dus was er de 12-weken keuring bij de dierenarts: alles OK!

Gewicht 12,85 kg en weer niets gemerkt van de enting.